In memoriam Femke door Willy van der Bij

Eric Clapton – Let it Grow

Waarom deze muziek?

Toen ik bezig was met de site heb ik dit nummer eindeloos gedraaid.

De muziek is prachtig maar ook de tekst past goed bij de stemming waarin ik nu ben.

Het troost en benadrukt dat ik niet eindeloos alleen maar verdrietig kan blijven

In memoriam

Femke werd geboren op 20 oktober 1987 en is onze oudste dochter en zus.

Iets meer dan 20 jaar heeft ze geleefd

Toen ze geboren werd  was ze heel klein.

Ze moest  vaak gevoed om een beetje aan te komen en toen al was ze al eigengereid: als de fles niet op de juiste temperatuur was, hoefde ze niet.

Toen de vaste hapjes in zicht kwamen bleek dat ze helemaal niet van een warme maaltijd hield. Tot haar eerste at ze alleen maar brood.

Ze was een vrolijke baby en peuter en praatte al vroeg honderduit. Vaak heeft ze haar oppassen, Wietske en Liny, de oren van het hoofd gekletst.

Femke hield van ontdekken: het hekje achter het huis maakte ze los om wat meer van de wereld te zien en als ze voor het huis speelde ging ze altijd een stukje verder dan mocht.

 

De Windroos werd de basisschool en ze mocht voordat ze 6 werd naar groep 3, samen met Jantine en werd zo een ”vroege ” leerling.

Het ging voorspoedig. Met het groepje meiden hadden ze het vaak leuk, maar er waren ook ruzies.

Het eten was intussen helemaal geen probleem meer: ze vond alles lekker en als we gehaktballen aten, reserveerde ze aan het begin van de maaltijd met een kennersblik de grootste.

Paardrijden werd haar eerste echte hobby. De voorliefde voor paarden ontdekte ze toen we tijdens onze jaarlijkse vakantie op Ameland een middagje bij een manege gingen kijken. Elk jaar was ze benieuwd of pony Peter, haar eerste liefde, er nog was.

De pony’s werden paarden en ik hield  altijd m’n hart vast als ze in de bak aan het galopperen was.

Aan het eind van de basisschool ontdekte ze via Klaas het bridgen.

Dit werd haar grote hobby en de paarden raakten, zeer tot mijn rust en genoegen, op de achtergrond.

 

Na de basisschool ging ze met Jantine naar het Augustinus College in Groningen

Ze fietsten meestal samen naar school, deden beiden Natuur- en Gezondheid en maakten ook samen het profielwerkstuk.

Het plannen ging haar goed af, hoewel ik als “bezorgde”moeder wel vaak dacht dat ze wat meer moest doen en het dan niet kon laten me er mee te bemoeien, zeer tot haar ongenoegen.

Naast Engels wat Femke een fantastische taal vond, moest er ook nog Frans en Duits worden gedaan.

Ik herinner me nog het geworstel met een Frans boekje dat na een kerstvakantie uit moest zijn. Groot was haar triomf toen ze op het eindexamen een 7 haalde op de leestekst. “Zie je wel dat het wel goed komt”.

Het bridgen breidde zich uit : ze ging vaak naar Utrecht voor trainingen en had in de bridgegroep haar vrienden.  Daarnaast had ze een groep mensen die ze vanuit het pestforum had leren kennen en met wie ze allerlei dingen deed. Haar vrienden had ze  buiten het noorden zoals iemand haar afgelopen week nog schreef, een brief die ik haar heb voorgelezen omdat ze door de ziekte vrijwel blind was geworden.

Op haar 15e ging ze met Klaas op vrijdagavond op een club bridgen, de Stadjers, in Groningen.

Genietend van een mooie score kwam ze dan thuis en zaten we nog even onder het genot van chips en cola light de spelletjes door te nemen. Als er een fout was gemaakt lag dat natuurlijk aan Klaas en niet aan haar. Femke kon erg overtuigd zijn van haar eigen gelijk. Als ze hoger had gescoord dan de leraar van het Augustinus die daar ook speelde was ze in haar nopjes. Later werd er fanatiek getafeltennist door Klaas en Femke.

 

Op een bridgekamp leerde ze op haar 10e Sigrid en Jamilla Spangenberg kennen, met wie ze, toen ze in Utrecht psychologie ging studeren, in één huis ging wonen.

De studie zat haar als gegoten,  ze haalde alles in 1 keer en paste  wat ze leerde meteen toe op de gesprekken als ze een weekend thuis was.

En dan werd het wel duidelijk dat Klaas en ik ook nog wel wat lessen communicatie konden volgen volgens Femke. Via de studie leerde ze Lien kennen die ook een vriendin werd.

Ze voelde zich thuis in Utrecht. Ook de back-up ouders in Utrecht  (Arie Spangenberg en Tanja Lucker) speelden een belangrijke rol daarin. Als Femke de deur dichttrok met de sleutels binnen, kwam Arie langs om het op te lossen en Tanja was de 3 keren dat Femke plotseling naar de spoedeisende hulp moest net thuis zodat ze haar meteen kon steunen. Femke hield van badderen, lekker koken,  van de zee en van zon. Het mooie zonnige weekend van begin augustus waren we nog  samen in Huisduinen bij Den Helder. De foto’s die u hier ziet zijn toen gemaakt.

 

Op 6 oktober kreeg ze zomaar ineens een epileptische aanval.  En op 19 oktober opnieuw en toen werd ze opgenomen.

Wat eerst epilepsie leek te zijn bleek het syndroom van Alpers.

Heel vaak heeft ze gezegd hoe blij ze was dat ze dit voorjaar een therapie had gevolgd om haar prikangst te overwinnen, want ze is heel vaak geprikt en doorstond dat goed, afgezien van de lumbaalpunctie.

Ze hoopte op veel tijd en zei dat ze nog es naar Ameland wilde, het eiland waar wij tot haar 16e elk jaar onze vakantie hielden. Daarna gingen we door haar enthousiasme over het mooie plekje in Oostenrijk waar ze een week was geweest om te bridgen voor eerst met z’n vieren naar het buitenland. Twee vakanties zijn we samen in dat gebied geweest wat we hebben leren kennen door haar. Ook over Vorden belde ze es helemaal lyrisch op toen ze daar een weekend trainde : over het fantastische hotel maar ook over de mooie omgeving.

 

De ziekte ging verwoestend snel en tenslotte belandde ze op de IC. Communicatie terwijl je beademd wordt via een buis  is heel lastig maar als ze even wat helder was, bleven haar lippen woorden vormen

die wij dan probeerden te ontrafelen via gesloten vragen.

5 december was een hele spannende dag omdat toen de beademingsbuis verwijderd werd om haar de kans te geven nog  met ons te communiceren. Langer dan verwacht hebben we dat nog gekund.

We zaten in spanning rond haar bed om haar hese eerste woord op te vangen. Ze bleef het net zolang herhalen tot wij het konden verstaan: het was:  colalight. Daarom krijgt u dat straks aangeboden in het Holt samen met chocola wat ze ook heel lekker vond.

 

Nog een paar dagen heeft ze af en toe een paar slokjes kunnen drinken en hebben we nog wat tegen haar kunnen zeggen en zij tegen ons

Ze realiseerde zich goed dat ze ging sterven.

Afgelopen maandag werd ze naar het Zonnehuis in Zuidhorn overgebracht en daar is ze dinsdagochtend vroeg in het bijzijn van Klaas en mij op eigen kracht overleden.

 

Sterk was ze al die tijd, bij alles wat er gebeurde. Wij zijn er diep van onder de indruk. Ze behield haar nuchtere humor.

Nooit klagend, maar zelfs vragend of wij het wel aankonden haar steeds te zien schudden.

 

Nu staan we hier in de kerk, waar Femke tot voor enige jaren vaak kwam. Na afloop van de dienst hielp ze koster Jager mee met opruimen en mocht ze de Paaskaars uitblazen. Ze was muzikaal en speelde hier lang mee in de muziekgroep met sopraan- en altfluit.

Femke voelde zich de laatste jaren niet meer zo verbonden met geloof en kerk, maar wij geloven en vertrouwen erop dat de Eeuwige mensen vasthoudt, voor altijd.

Daarom komen wij hier samen om troost te vinden in dit grote verdriet.

In deze weken viel mijn oog op een kop in de krant;deze luidde:  God gebeurt in mensen.

Dat hebben wij heel intens ervaren de afgelopen weken. Zoveel lieve mensen om ons heen, zoveel steun in zoveel vormen. Zonder die steun hadden wij het niet gered.

Wij hebben God daarin gevoeld en zo hopen wij verder te kunnen nu wij onze lieve, sprankelende Femke moeten missen.