Herinneringen aan Femke, door Sigrid Spangenberg

Sigrid stelt eerst de drie vriendinnen voor.

Dit is Lien, een studiegenoot en een goede vriendin van Femke.

Jamilla en ik  zijn de huisgenootjes en bridgemaatjes van Femke die als een zus voor ons was.

Lieve Fem, Lieve allemaal,

10 jaar geleden ontmoetten wij elkaar op bridgekamp. Ik ontmoette een sportieve, enthousiaste en eigenwijze meid. Met deze meid konden mijn zus en ik heel gezellig kletsen. Na deze ontmoeting zagen we elkaar steeds weer op bridgewedstrijden. We gingen samen naar het bridgekamp. We keken er naar uit om elkaar weer te zien tijdens de bridgewedstrijden, omdat het altijd zo gezellig was met elkaar. Onze vriendschap groeide.We kregen dezelfde vrienden en vriendinnen, gingen naar dezelfde feestjes, belden elkaar 3 a 4 uur per keer en schreven elkaar brieven en e-mails met daarin onze stopwoorden van dat moment. We zagen elkaar regelmatig. Ook al woonden we ver uit elkaar we wisten dat we op elkaar konden rekenen. Toen jij 2,5 jaar geleden naar Utrecht wilde om psychologie te studeren, gingen we met z’n drieën in een appartement wonen. Het was voor ons vanzelfsprekend dat jij ons onze huisgenoot zou zijn. Van de 2,5 jaar die we samen hebben gewoond willen wij voor de laatste keer samen met jou onze herinneringen ophalen.

We zijn samen naar Loiben geweest, een  bridgeweekje. Dit was de eerste keer voor Femke dat ze in het buitenland was. We gingen wandelen en boven op de berg schreeuwde jij “ik ben op de top van de wereld!”. Ze vond Oostenrijk zo leuk dat ze de jaren erna met haar eigen ouders en zus naar Oostenrijk ging.

Femke heeft heel wat koken onder de knie gekregen in de afgelopen 2,5 jaar dat ze met ons woonde. Het werd een hobby van haar. Ze ging van alles uitproberen. Wat wij maar op moesten eten. Ons favoriete eten was haar hoogtepunt. Haar eigen bal gehakt. Wij weten nog heel goed dat wij terugkwamen van een bridgetoernooi in het buitenland en dat we onderweg naar huis hadden gebeld om te vragen of wij daar met de andere bridgers die mee waren konden eten. Natuurlijk kon dat. Mijn ouders belde Femke en binnen een uur hadden ze een feestmaaltijd voor 8 personen klaargestoomd.Femke was altijd bereid om te helpen. Zo namen wij haar mee naar de voorbereidingen voor onze oma’s verjaardag:19 kilo vlees, snijden, marineren en rijgen tot saté; 2,5 kilo boontjes doppen, andere groenten schoonmaken voor 50 man, drie taarten bakken; de tuin versieren etc., dit allemaal in een avond en een ochtend. We waren een team, we waren op elkaar ingespeeld. Femke was een echte Spangenberg geworden. Ze ging vaak mee naar familiefeestjes, maar ook naar begrafenissen om ons te steunen en nu staan we hier bij jou.

Bij ons thuis zaten we vaak thee te leuten in de woonkamer. Femke, in haar joggingbroek en oversized trui. Dat is typisch Fem. Dit had ze altijd aan als ze thuis was. We zaten zo vaak met z’n allen in de woonkamer dat er niet altijd veel van studeren terecht kwam. Als Femke wilde studeren dan kwamen we soms om het uur vragen of ze thee mee kwam drinken, want met zijn drieën is het gezelliger. Femke die moeilijk ‘nee’ kon zeggen ging bijna altijd wel mee. Behalve wanneer ze toetsen had. Dan ontvluchtte Fem ons en ging ze naar de bieb en beloofde ons dat ze daarna weer thee kwam drinken.

We woonden samen. We moesten voor de dagelijkse dingen zorgen, al dan niet in harmonie. We gingen gezamenlijk uit, bridgen, stadten, uit eten, sauna, echt van alles deden we samen. Nu kan dat niet meer.

Ik ga je gezelligheid missen, jouw energie, jouw aanwezigheid, jij om mij heen.

En nu gaat Lien een gedicht voorlezen dat op jouw kamer hing.